” დედაშენი არის ღმერთი. შენ რომ ზიხარ და უყურებ. ისიც რომ გიყურებს.
შენ რომ დედას ეძახი და ის შვილს გეძახის, ამიტომ შენ გგონია ღმერთი არ არის?
შენ ღმერთი ვინ გგონია? წვერებიანი ბაბუა? ღრუბლებზე ზის და პირს რომ იბანს, წვიმა მოდის?
ღმერთი ისე ნათელია, ისე ახლობელი, ისე ახლო და ისე უბრალო, რომ როდესაც ხედავ, არ იცი რომ ღმერთია, ამაშია ღმერთის უბედურება, ამიტომ არ წამთ ღმერთისა.
ღმერთი რომ სხვაგან იყოს, შორს ჩვენგან, ცალკე და მაღლა, ღმერთი რომ ჩვენში არ იყოს, მაშინ ყველა იწამებდა. ამაშია საქმე!…
ღმერთი მაშინ უნდა იწამო, ღმერთის სახე რომ არ აქვს, რომ არ ჰგავს ღმერთს, რომ არ გეუბნება, ღმერთი ვარო, პურს რომ გიყოფს, სადილს რომ გიკეთებს, ტანზე რომ გაცმევს, თავზე რომ გახურავს, გიღიმის და გეფერება, გკოცნის და ტირის შენი გულისთვის, კვდება შენი გულისთვის, ცივა, წყურია, შია შენთან ერთად, სულს აძლევს ეშმაკს შენი გულისთვის, მაშინ უნდა იწამო…
აბა, ღმერთმა თუ თავისი სახე გაჩვენა, კედელთან მიგაყენა, ყური აგიწია და თვითონ თუ გითხრა ღმერთი ვარ და მიწამეო, მაშინ რაღად უნდა ღმერთს შენი რწმენა? ასეთ ღმერთს შენ კი არა, ყველა იწამებს.
ღმერთი მაშინ უნდა იწამო, შენ რომ გგავს, მე რომ მგავს, დედაშენს რომ ჰგავს.. ” – ნოდარ დუმბაძე
ღმერთი ჩვენშია, იმს სიკეთეში და სიყვარულში რაც ჩვენ გვაქვს. შენ უნდა გწამდეს და ის აუცილებლად იმეგობრებს შენთან, ისევე როგორც შენ.
უფალი ნათელ ჩემდა და მაცხოვარი ჩემდა; ვისა მეშინოდის? უფალი შესავედრებელ არს ცხოვრებისა ჩემისა; ვისგან შევძრწუნდე?
==// სურათი
დავით კაკაბაძე (აგვისტო 20, 1889 – მაისი 10, 1952)
«იმერეთი – დედაჩემი». 1918 წ.
ნახატი შესრულებულია ზეთის საღებავით ტილოზე
![Share](http://vkontakte.ru/share.php?url=https://bizarre.space/4802/%e1%83%93%e1%83%94%e1%83%93%e1%83%90-%e1%83%a9%e1%83%94%e1%83%9b%e1%83%98/&title=%E1%83%93%E1%83%94%E1%83%93%E1%83%90+%E1%83%A9%E1%83%94%E1%83%9B%E1%83%98&image=https://bizarre.space/wp-content/uploads/2020/03/დედა-ჩემი-დავით-კაკაბაძე-1024x905.jpg&description=" დედაშენი არის ღმერთი. შენ რომ ზიხარ და უყურებ. ისიც რომ გიყურებს. შენ რომ დედას ეძახი და ის შვილს გეძახის, ამიტომ შენ გგონია ღმერთი არ არის? შენ ღმერთი ვინ გგ){kind=link}